Morriña.

Un gran sorriso invadiu a miña na última clase que tivemos, non é común escoitar en Madrid uns poemas de Celso Emilio Ferreiro recitados en galego, e a sensación que me produciu foi dun gran sentimento de saudade e morriña.

Sen dúbida, gústame ter estes sentimentos, significan que por moito que me entusiasme coñecer e vivir en novos lugares sempre sentirei Galicia como a miña terra e seguirei sorrindo todas a veces que a recorde.

Quero compartir, ademais dun dos poemas de Celso Emilio Ferreiro lidos na clase, un dos poemas que máis me gustan;  Negra Sombra de Rosalía de Castro.

Ti e máis eu.

(Non falemos dos bobos

que tódolo adeprenden nos libros.

Non falemos dos parvos

con cara de domingo;

nin dos sapientes memos,

nin dos túzaros listos,

nin do eterno mal gusto

dos probes novos ricos.)

Falemos de tí e de min

xa que vivimos.

Tí i eu nos ventos

e nos solsticios.

Tí i eu nos bosques

e nos ríos.

Tí i eu, historia

de corpos nidios.

Tí i eu, saudade

de albores íntimos.

Tí i eu sin tempo

polo tempo que imos.

Tí i eu cantando,

chorando e rindo.

(Celso Emilio Ferreiro)

Negra Sombra.

Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.


Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.


En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.


(Rosalía de Castro)